ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝရထား ဆိုက္ေရာက္ရာ ၾသစေတ်းလ် ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္စဥ္၊ သြားလာလည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ျပန္လည္မွ်ေဝ ေရးသားခ်င္ပါတယ္။ ခရီးသြား ဝါသနာပါသူ၊ ဝန္ေဆာင္မွဳကို သံုးစြဲသူ ေဖာက္သယ္တစ္ဦးရဲ႕ အတြ႕အၾကံဳရွဳေထာင့္ကေန ေရးသားထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ခရီးသြား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းနဲ႔၊ အျခားဝန္ေဆာင္မွဳေတြ တိုးတက္လာေစေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ၾသစေတ်းလ် တကၠသိုလ္ တခုခုမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရဖို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ကၽြန္မ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ပါ။ မေလးရွားမွာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါ ေနခဲ့ၿပီး၊ မျပန္ခင္ ၾသစေတးလ် ပညာသင္ဆုရဖို႔ ကၽြန္မ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နယူးေဆာ့ေဝးျပည္နယ္၊ နယူးကာဆယ္ တကၠသိ္ုလ္ကေပးတဲ့ သုေတသန ပညာသင္ဆုကို ရခဲ့လို႔ အခုကၽြန္မ သူနာျပဳ ပါရဂူတန္းကို တက္ေနပါတယ္။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ မလာယာ တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္တက္တုန္းက သုေတသနစာတမ္းကို ေသခ်ာလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပညာသင္ဆုက ရခဲလွတဲ့ အခြင့္အေရးမို႔ ကၽြန္မ အလြန္ကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ပညာသင္စဥ္ ကာလအတြင္း အေတြ႕အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြ ရႏိုင္သမွ် ရေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့လာပါတယ္။

ေအာ္ဇီကို ေရာက္စက အေကာင္းျမင္စိတ္ ဓာတ္ခံနဲ႔ၾကည္ေတာ့ အရာရာတိုင္းကို အေကာင္းခ်ည္း ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အေနၾကာလာေတာ့ စိတ္ဘဝင္ မက်စရာ ေတြ႕ျကံဳရတာ ရွိလာပါတယ္။ မည္သို႔ဆိုေစ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ သင္ယူေလ့လာစရာ၊ အတုယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းလို႔ မရတဲ့အခ်က္ပါ။ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံသားအမ်ားစု ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံတတ္ၿပီး၊ ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္ ၾကပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ႐ိုေသေလးစားၾကသလို၊ ကေလးသူငယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို တန္ဖိုးထား ေလးစားၾကပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္ေလးမ်ားေတာ့ ရွိပါတယ္။

ေအာ္ဇီမွာ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ ေစ်းႀကီးတာမို႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ ေနၾကပါတယ္။ ပညာသင္ဆု မရတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ႏွစ္ပတ္တခါ ဘဏ္စာရင္းထဲအဆင္သင့္ေရာက္ေနတဲ့ စတိုင္ပင္က သံုးလို႔ေလာက္ေနေတာ့ အလုပ္မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ရတဲ့ စတိုင္ပင္ကို အပိုစုခ်င္လို႔၊ အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာမပါေပမဲ့ ခ်က္စားပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းစာေတြ မႀကိဳက္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။
လမ္းစရိတ္ အကုန္သက္သာေအာင္ ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ့ ေနရာမွာေနတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ကားေမာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က စက္ဘီးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားၾကပါတယ္။

စေန တနဂၤေႏြ ေစ်းဝယ္ထြက္တဲ့အခါ၊ ၿမိဳ႕ထဲလည္တဲ့ အခါ ဘတ္စ္ကား စီးၿပီးသြားပါတယ္။ ပိ္တ္ရက္ေတြမွာ ရံုးဖြင့္ရက္ေတြထက္ ဘတ္စ္ကားထြက္တာ ပိုက်ဲပါတယ္။ ဘယ္မွတ္တိုင္ကေန ဘယ္ကား ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသတ္မွတ္ထားေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆင္ေျပပါတယ္။ အခ်ိန္ေနာက္က်တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကားထြက္ရမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ခရီးသည္ တေယာက္မွ မရွိလည္းထြက္ပါတယ္။ တခါတေလ ခရီးစဥ္ အစအဆံုး တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ သြားလာရ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရတာမို႔ ကားခလည္း ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ နယူးကာဆယ္ၿမိဳ႕ကေန ဆစ္ဒနီကိုသြားရင္ ရထား ၂.၃၀ - ၃ နာရီ စီးရပါတယ္။ ဆစ္ဒနီမွာက အစားအေသာက္ ပိုစံုပါတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ နယူးကာဆယ္မွာ ျမန္မာ သိပ္အမ်ားႀကီး မရွိဘူး။  ဆစ္ဒနီလို လူဦးေရ မမ်ားေတာ့ ေနရတာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိပါတယ္။ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာ ကမ္းစပ္နားက ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ ကမ္းေျခက အရမ္းသာယာပါတယ္။

အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းနဲ႔ အဝတ္အစား ဝယ္ရင္ ေစ်းႀကီးတာရွိသလို၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ေတြလည္းရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္က ဝင္တဲ့ပစၥည္းေတြ ေစ်းသက္သာပါတယ္။ ကၽြန္မ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေပါေခ်ာင္ေကာင္း သို႔မဟုတ္ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတာကို ရွာဝယ္ၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ အဝတ္ အေကာင္းစား ဝတ္စရာမလိုဘူး။ အဆင္ေျပသလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္လို႔ရတယ္။ ဝါသနာပါလို႔ စတိုင္က်က် ဝတ္လည္းရတယ္၊ အိ္မ္ေနရင္း အဝတ္အစားနဲ႔ ေက်ာင္းသြားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဝတ္တာ ဘာတံဆိပ္လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ခပ္႐ိုး႐ိုး ေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။

ပစၥည္းတခုဝယ္ၿပီး မလိုခ်င္ေတာ့ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ မႀကိဳက္ေတာ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ကို ျပန္သြင္းလို႔ ရပါတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ေဘာင္ခ်ာျပၿပီး၊ ပစၥည္းကို အေကာင္းပကတိအတိုင္း ျပန္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ ေနာက္မွေပး (Afterpay) စနစ္နဲ႔ ေရာင္းေပးပါတယ္။ ပစၥည္းတန္ဖိုးရဲ႕ ၂၅% ကို ႏွစ္ပတ္ျခားၿပီး၊ ေလးႀကိမ္ခြဲေပးရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေဒၚလာ တရာတန္ ပစၥည္းဝယ္ရင္၊ ၂၅ ေဒၚလာကို ႏွစ္ပတ္ျခား ေလးခါခြဲ ေပးရတာမ်ိဳးပါ။ အတိုး မေပးရပါဘူး။ ေစ်းႀကီးတဲ့ပစၥည္း ဝယ္ရင္ ေနာက္မွေပးစနစ္က ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေနာက္မွေပး စနစ္သံုးခ်င္ရင္၊ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္နဲ႔ ဘဏ္အေကာင့္ေတြျဖည့္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္။ အေႂကြးေပးရမဲ့ ရက္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္ဘဏ္အေကာင့္ကေန ပိုက္ဆံျဖတ္သြားပါတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေစ်းဝယ္ရင္လည္း လံုျခံဳ စိတ္ခ်ရပါတယ္။ ဘဏ္စနစ္က လံုျခံဳမႈရွိၿပီး၊ ပစၥည္းေခ်ာပို႔ စနစ္က အခ်ိန္မွန္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းဝယ္သူေဖာက္သယ္အေပၚ တန္ဖိုးထား ေစတနာထားတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။

လည္ပတ္စရာ ေနရာေတြေပါတဲ့ ေအာ္ဇီမွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဝန္ေဆာင္မႈက ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားတာေတြ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ေရလမ္းေၾကာင္းဆို အေပ်ာ္စီး သေဘၤာ၊ စက္ေလွ၊ ဖယ္ရီ စသျဖင့္ ရွိပါတယ္။ ကုန္းလမ္းဆို ဘတ္စ္တိုးေတြ အျပင္၊ hop-on, hop-off ဘတ္စ္ ေတြရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားနဲ႔ ဘယ္လိုေခၚမလဲ မသိပါ။ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕က အထင္ကရ ေနရာအႏွံ႕သြားမယ္ဆို၊ ၂၄ နာရီ သို႔မဟုတ္ ၄၈ နာရီ အတြက္ လက္မွတ္ဝယ္ထားၿပီး လည္လို႔ရပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားကို ၾကည့္ၿပီး ဘတ္စ္ရပ္တဲ့ ေနရာကေန ေစာင့္စီးလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- ဘူတာႀကီးကေန ေစာင့္စီးၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာဆင္း၊ ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးလို႔ ေနာက္တေနရာကို သြားခ်င္ရင္ ကားလာတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ေစာင့္စီး။ အဲဒီလို  သြားခ်င္တဲ့ အထင္ကရ ေနရာေတြကို တေနကုန္ လည္လို႔ရပါတယ္။ စက္ဘီးစီး ဝါသနာပါသူေတြအတြက္၊ ၿမိဳ႕တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ စက္ဘီးငွားစီးလို႔ ရတဲ့ေနရာရွိပါ တယ္။ စက္ဘီးငွားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုေရးရာဇဝင္ မွတ္တမ္း ျဖည့္၊ မွတ္ပံုတင္ၿပီး၊ ဇေပၚေငြ ေဒၚလာ ၅၀ ေပးရပါတယ္။ စက္ဘီးကို ျပန္အပ္ရင္ အေကာင္းတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ စေပၚေငြ ျပန္ေပးပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က လည္ပတ္စရာ မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာ hop-on, hop off ဘတ္စ္ေတြ၊ စက္ဘီးငွားလို႔ ရတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳေတြ ထားေပးႏိုင္ရင္ ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ေငြအကုန္အက် သက္သာေစပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ပုဂံ၊ အင္းဝ၊ ေမၿမိဳ႕၊ ေတာင္ႀကီး၊ ဘားအံ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာ လည္စရာ ေနရာေတြ သိပ္ေပါပါတယ္။ ကၽြန္မ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ရခိုင္၊ တနသၤာရီ၊ ခ်င္းေတာင္နဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္း လည္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ ခရီးသြား ဝါသနာပါၾကတယ္၊ ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ သြားေနၾကတာပါ။ တျခားႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြဆိုလည္း၊ လူလတ္ပိုင္းေတြေလာက္ ဝင္ေငြမမ်ားၾကေသးေတာ့ ခရီးသြားရင္ ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔သြားရင္ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို အမ်ားဆံုးသြား ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ မန္ေနဂ်ာ ဒါ႐ိုင္တာ အဆင့္ရွိသူေတြ ေအာ္ဇီက မဲလ္ဘုန္းလို ဘရစ္စဘိန္းလို ၿမိဳ႕ေတြကို အလည္အပတ္ခရီး ထြက္ၿပီး ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ သူ႔တိုင္းၿပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အေျခခိုင္ေအာင္ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားတာေတြကို အတုယူႏိုင္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခရီးသည္အျဖစ္ သြားတဲ့အခါမွာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွဳအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ထားခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် နားလည္သေဘာေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္ကအတိုင္း အားလံုးလိုက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ တခ်ိဳ႕ဝန္ေဆာင္မွဳေတြကို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ျပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္၊ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပ သက္သာေရးကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားၿပီး ဝန္ေဆာင္ေပးမွ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အသက္ေဘး အႏၲရာယ္ လံုျခံဳေရးအတြက္၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးဖို႔ လိုတယ္။ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရတာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ယဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ သာယာလွပတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြ အမွိဳက္ေတြေၾကာင့္ အၾကဥ္းတန္ေနတာ မျဖစ္ေအာင္၊ စည္းကမ္းတက် အမွိဳက္ျပစ္ေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပညာေပး ေရးယူတာေတြ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့အခါ၊ ဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားမို႔ ေစ်းပိုယူတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။ ခရီးသည္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ အတင္းေစ်းေရာင္းတာ ေတြကိုလည္း ၾကပ္မတ္သင့္ပါတယ္။ ခရီးသြားတဲ့ လူေတြအားလံုးက ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါလို႔ သြားေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသည္အမ်ားစုက စိတ္အပန္းေျဖရင္း၊ ေဒသႏၵရ ဗဟုသုတရေအာင္ သြားလာလည္ပတ္ျကတာပါ။ ခရီးသြားရင္း သူတို႔အသံုးလို႔တဲ့ ပစၥည္း၊ ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ႕ရင္ ဝယ္ပါလိမ့္မယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ေငြအပို သံုးၾကမွာမဟုတ္ဘူး။

မႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္ရင္း ျပည္၊ေရႊေတာင္၊ မံုရြာ၊ ဘားအံနဲ႔ က်ိဳက္ထိုကို အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုအရင္ကထက္စာရင္ ခရီးသြားရတာ ပိုၿပီးအဆင္ေျပလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အရင္ကထက္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္မႈ ရွိလာတယ္။ အမ်ားသံုး အိမ္သာေတြလည္း အရမ္းႀကီး မညစ္ပတ္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚမွာ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ စားစရာ ေဝေပးတာမ်ိဳး ရွိလာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပါကားေတြ တလမ္းလံုးဖြင့္တာေတာ့ အလြန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ မၾကားဝံ့ မနာသာ စကားလံုးၾကမ္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခန္းေတြ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ ရယ္စရာ ဟာသေတြကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွတ္ထားလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိတဲ့ ေပါကားေတြအစား၊ သီခ်င္းေခြေတြ ဖြင့္ေပးရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ယဥ္ကိုစီးရင္ေတာ့ နားေအးပါးေအး စီးလိုက္လို႔ ရပါတယ္။ ခရီးသည္ ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ေနၾကသူေတြအားလံုး ခရီးသည္မ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ေပးရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရမွာပါ။

ျမန္မာျပည္ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းမွဳ အေမႊအႏွစ္ေတြ၊ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ အလွအပ ရွဳခင္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဉာဏ္ရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဧည့္သည္လာေအာင္၊ နည္းလမ္းေကာင္းေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ၾကပါတယ္။ အိမ္သာမွ ဧည့္လာမယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း လံုျခံဳမႈရွိၿပီး၊ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းေပးနိဳင္တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးစားေပး လည္ပတ္ၾကမွာပါ။ အတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ နိဳင္ငံကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပံုရိပ္ေကာင္းေအာင္ အားလံုးပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမွ ခရီးသြားလုပ္ငန္းႏွင္အတူ အျခားစီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္းဝမ္းသာ သူလည္းရႊင္ျပ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳးကို တန္ဖိုးထား တတ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
စံပယ္ျဖဴ